Hallo lief innerlijk kind. Eindelijk ben ik daar… Voor een lange tijd was ik je vergeten en voelde ik je niet meer. Mijn eigen weg werd zo onduidelijk, mijn eigen stem volgde ik niet meer. Ik volgde voet voor voet om te kunnen blijven wandelen met mijn hoofd gericht naar de grond. De drukte om me heen maakte me klein. Met mijn schouders naar beneden, bleef ik doorgaan. Het gewicht was er soms zo zwaar op, maar ik bleef wel stappen hoor. Maar mijn hoofd en hartje wel gewond.

Ik voelde jou niet meer en wist niet goed, wat ik met sommige dingen op mijn pad aan moest. Ik kon wel lachen en genoot nog wel, maar een stukje van mezelf leek wel weggevlogen.De wind was een stukje komen stelen om met dat puzzelstukje van mij op zijn windevleugels te spelen. Opwaarts omhoog bleef de wind stijgen en roepen om mijn stukje terug te krijgen dat hoorde de wind niet, met zijn razen verder door de wereld viel mijn stem alleen maar in het teniet.

Soms ging alles heerlijk automatisch en dacht ik, ooh dat gaat wel weer. Het lukt terug en gaan weer verder, zonder al te veel hartezeer. Plots kwam toch dat gillend gevoel, van heel diep vanbinnen in jezelf. En was het op een keer ZO luid! Dat stoppen, stilstaan… horen en luisteren toch echt nog het enige was wat nog kon.

Anderen kwamen dicht bij me : met de woorden burn-out, je bent op, je lichaam roept. Allemaal benamingen, benoemingen. Wat klinken ze soms toch zo zwaar. Dan ga je denken, wat moet ik veranderen? Wat is er mis gegaan in dat lange verleden, jaar na jaar.

Maar eigenlijk is het maar één dingetje, als je dat omarmt dan kan je weer omhoog zoals nooit te voren : Mijn eigen IK, alleen IK vraagt je de hele tijd om jezelf nu echt wel eens te horen.

Het kleine stemmetje heel diep daar beneden vraagt al zo lang ‘mag ik terug één met je zijn? Terug samen met je omhoog. We lopen beide steeds verloren en dan voel ik me zo klein. Net zoals we beide kinderen waren, huppelden we hand in hand. We lieten niemand in ons hoofd of hartje kruipen en hielden steeds die stevige band. Zo konden we heel moeilijke dingen aan en wat er ook gebeurde. We vonden steeds kracht om samen weer door te gaan. Maar nu voor enige jaren volgen we elkaar niet meer, daar op ons grote pad. En die nare gevolgen die dit brachten, daar heb ik het mee gehad. De wereld is niet gemakkelijk, soms doen dingen ons pijn. Maar als we hand in hand gaan, weet je… Dan kan die weg zo fijn zijn. Samen zijn we sterker, we worden terug één. Het leven lijkt nu soms zo moeilijk en je twijfelt en maalt zoveel. Laten we elkaar terug helpen, een veilige basis voor Jezelf.We bouwen terug dat thuisje met bloemetjes en groene bomen langs. Dan geven we ons huisje-thuisje terug dat stevig gewelf. Omringd met bloemetjes, groene bomen en dieren, ons prachtig huisje, veilig diep in jou. Ons huisje met raampjes, waar we door kunnen piepen naar buiten. Met een deurtje open als het mag en als we moe zijn of even willen schuilen, met ons houten klinkje kunnen sluiten.’

 

Wat wil ik jullie zo graag zeggen met dit poëtisch verhaal, deze boodschap? Terug aandacht geven aan ons Pure Ik, laat veel oplossingen automatisch op ons pad komen. We racen doorheen het leven zoals dat van ons verwacht wordt, werken – huishouden – gezin – drukke maatschappij. Terug aandacht aan Jouw eigen Ik geven kan in iets heel kleins zitten en zoveel grote gevolgen geven. Gelukkiger voelen, meer lachen, terug jezelf een beetje vinden, zelftwijfel dat weg ebt, noem maar op! Ben je altijd creatief geweest en slorpt het leven alles op? Af en toe tijd maken om toch terug creativiteit een plaatsje te geven in je leven is al voldoende. Het hoeft niets groots of moeilijks te zijn.

Omarm je navelgedeelte met je handen, wieg Jezelf gemoedsrust en liefde toe en zeg : ik hoor je weer. Ik was je even vergeten, maar hier ben ik weer. Sorry daarvoor, ik hou van je. (EFT-techniek) Ook enkel deze woorden een tijdje dagelijks tegen jezelf zeggen wanneer je in rust bent, kunnen zoveel teweeg brengen. Verdriet loslaten, terug vastberaden, wilskrachtig zijn, terug je doel voor ogen zien, grenzen terug kunnen voelen - zien en vasthouden. Noem maar op! Geef jezelf liefde en warmte. Geruststelling en veiligheid. Positiviteit en kriebelende vlinders in je buik. Wees Jezelf dankbaar voor alles wat je (samen) al door staan hebt en wees dat gouden lichtje voor jezelf.

 

Graag sluit ik af met : Wees elke dag een beetje kinds en geniet van de kleine dingen, volg jouw eigen gevoel en alleen jouw eigen gevoel.… En denk nooit dat het te laat is om te hopen, te dromen en uit te laten komen.

 

 

 

Bron tekst : Mineralenshop Het vlinderpad Bron foto : Pinterest